Vlissingen 2010 – Kunst in Openbare Ruimte is een bewuste keuze geweest van het gemeentelijk beleid en is in belangrijke mate tot stand gekomen door samenwerking tussen stadsontwikkelaars, kunstenaars en de Adviescommissie Beeldende Kunst. Het doel was en is nog steeds het publiek op laagdrempelige wijze kennis te laten maken met de rijke beeldtaal van de kunstenaar. Daarbij is het streven, daar waar mogelijk, een extra beleving toe te voegen aan de openbare ruimte.

Een breed en divers spectrum van uitermate klassieke en figuratieve beelden tot zeer hedendaagse. Kleurrijk en expressief, maar ook ingetogen beelden, sculpturen en zelfs tekst en neonwerken zijn op organische wijze verspreid over het gemeentelijk gebied van Vlissingen, Oost Souburg en Ritthem.

Een van de meest bekende beelden, nadrukkelijk verbonden met de zee en het maritieme karakter van de stad, is het monument van Michiel de Ruyter opgericht in 1841 op het De Ruyterplein. In 1894 krijgt het zijn huidige plaats op het Bolwerk met zicht op de zee. Dat geldt ook voor het standbeeld van de loods en mensenredder Frans Naerebout, dat in 1952 op het Bellamypark is geplaatst en in 2007 herplaatst op Boulevard de Ruyter.

Het verplaatsen van beelden is Vlissingen niet vreemd. De stad heeft een dynamiek, die bij uitbreidingsplannen de kunst wel eens ‘knel’ zet. Uitgangspunt blijft, zo mogelijk in samenspraak met de kunstenaar, een volwaardige nieuwe locatie te vinden.

Enkele beelden die in de tijd een nieuwe plek kregen zijn o.a. ‘Koopvaardij’ van Wessel Couzijn van de Walstraat naar de Boulevard, het Milieumonument van Lidy Hoewaer van het badstrand naar de dijk bij de Oranjemolen, de Vissersvrouw van de Nieuwendijk naar de groene boulevard en nog ‘op reis’ naar een nieuwe plek is de 6 meter hoge sculptuur ‘Tower of Impeccable notes’ van de kunstenaar David Smithson.

De verwerving van de kunstwerken en de locaties waar ze geplaatst zijn, hebben elk hun eigen geschiedenis die vertelt over het tijdsbeeld, over initiatiefnemers en protesten van burgers en over (her)plaatsingen. Voor een deel vindt u deze geschiedenis terug in de informatie op deze site. Het toont aan hoe gemeentelijk kunstbeleid vorm krijgt en kunst op straat zijn positie verwerft en een deel wordt van de stad.
Een van de meest spraakmakende beelden, die de nodige controverse losmaakte tussen publiek, kunstorganisatoren en openbaar bestuur was de beeldengroep bij het stadhuis “Badende Beelden” (2005) van de kunstenaar David Bade. Niemand besefte nog dat hiermee een uniek werk toegevoegd werd aan de collectie.
Toen David Bade de Sikkensprijs 2010 krijgt, die eerder uitgereikt werd aan internationaal gerenommeerde architecten en kunstenaars zoals Le Corbusier, Donald Judd, Gerrit Rietveld, Theo van Doesburg, Peter Struycken, Luciano Fabro wwerd duidelijk welke betekenis zo’n kunstenaar en zijn werk heeft voor een collectie.

De belangrijkste periode waarin de meeste opdrachten verstrekt zijn, ligt in de periode van de BKR (Beeldende Kunstenaars Regeling) tot 1984 en een ambitieus opdrachtenbeleid gerelateerd aan de realisatie van nieuwbouwwijken of renovatieprojecten.
Daarnaast kreeg de stad schenkingen van kunstenaars, die op deze wijze uitdrukking gaven aan hun waardering voor het kunstbeleid dat naast kunst in openbare ruimte vorm krijgt in tentoonstellingen, manifestaties en een dynamisch kunstcentrum deWillem3.

Meestal, wanneer een nieuwe opdracht aan de orde is, wordt een uitvoerig traject in gang gezet om bewoners te betrekken bij wat uiteindelijk ook hun kunstwerk in de collectie moet worden.

Leon Riekwell 2010

Naast werk in de openbare ruimte beschikt Vlissingen over een grote kerncollectie schilderkunst, ruimtelijk werk en fotografie. Deze werken hangen en staan vooral in het stadhuis te Vlissingen.  De rest staat veilig opgeslagen.
Alle werken zijn te bekijken op  www.kunstcollectievlissingen.nl